Nasze Cele

Mao

Jest to fanfick o BeyBlade.

Rozdział I
W wielkiej starej rezydencji w Rosji prócz służby mieszkało tylko dwoje ludzi. Wcześniej mimo wielu nie powodzeń w związkach był to szczęśliwy dom. Żona pewnego biznesmena odeszła gdy ich syn miał sześć lat, ale on się tym nie przejął. Wychował syna na porządnego człowieka, zazwyczaj mimo swoich „czarnych” interesów był uśmiechnięty, a dla swojego syna był wspaniałym ojcem. Nie widział w nim wielkiego talentu jako gracza beyblade więc jego dysk leżał w sejfie i czekał na godnego go gracza. Ku zdziwieniu szarowłosego ten „nadszedł w tej chwili” miał tylko sześć lat, ale zasługiwał na niego. Chłopczyk miał śnieżnobiałą skórę i średniej długości włosy o odcieniu szarości, które naturalnie układały się w ciekawą fryzurę. Jednak najpiękniejsze były te dwa wielkie rubiny, które wesoło patrzyły na każdego. Miesiąc temu stracił on rodziców, a jego jedyną rodziną był właściciel tej wielkiej rezydencji. Ów chłopczyk nazywał się Kai Hiwatari i na razie uważał dziadka za dobrą osobę. Starzec opiekował się nim i spędzał z nim wiele czasu. Przez ten jakże dla niego trudny miesiąc po stracie rodziców wypytywał go o wszystko i grał w beyblade. Biznesmen go tylko obserwował i notował jego umiejętności, był pewien iż je znacznie podniesie, a potem zawładnie światem. Kiedy chłopczyk pogodził się ze stratom rodziców, a zajęło mu to trochę ponad miesiąc starzec zabrał go do swojego gabinetu. Był on pięknie zdobiony złotem, widać było iż właściciel nie marnował na niego pieniędzy jak zresztą na każdy pokój w rezydencji. Szarowłosy wdrapał się na wysokie krzesło stojące obok biurka.
- Pamiętasz jak pytałeś mnie o siłę, która była przekazywana z pokolenia na pokolenie w naszej rodzinie prócz kilku wyjątków? - spytał Volterin, a sześciolatek pokiwał głową. Starzec podszedł do sejfu i wyjął z niego granatowo szary dysk. Lśnił on i zbudowany był z części najnowszej technologi. Jednak najpiękniejszy był w nim bitchi, na którym widniał wizerunek ognistego ptaka. - To jest właśnie największa siła rodu Hiwatari – powiedział starzec i wręczył chłopakowi dysk – Teraz oddaje go w twoje ręce – rubinooki chwilę wpatrywał się w dysk.
„- No co się tak gapisz dysku nie widziałeś? Kolejny Hiwatari i jeszcze bardziej tępy” - stwierdził feniks, a sześciolatek z przerażenia prawie opuścił dysk - „No uważaj ja nie kartofle” - krzyknął wzburzony, a chłopczyk dalej patrzył przerażony.
- To Dranzer – przedstawił go Volterin – Jednak z najbardziej wygadanych bestii świata, ale też jedna z silniejszych.
„Co ty tam gadasz stary capie?” - spytał feniks - „Jak to jedna z silniejszych jam być najsilniejszy”
- Jak sam widzisz bardzo wygadany – stwierdził starzec – Dlatego nie każdy jest nad nim wstanie zapanować. Jednak sądzę, że tobie się uda – Kai chciał już wybiec, ale biznesmen go powstrzymał – Już dzisiaj nim nie graj. Na razie niech se naprzeklina ile wlezie. Jutro stoczysz pierwszą walkę z nim – powiedział, a trochę zawiedziony sześciolatek poszedł do siebie. Położył się na łóżku i rozkręcił dysk. Zaczął go polerować.
„- Jak się nazywasz?” - spytał feniks.
- Kai...Kai Hiwatari – odpowiedział niepewnie chłopak.
- „Mh...ładnie - stwierdził feniks - Po pierwsze mów w myślach, a po drugie nie musisz się mnie bać
- Co ja się wcale nie boję, szczególnie ciebie” - powiedział urażony sześciolatek. Nie wiedział dlaczego, ale dość chętnie opowiadał feniksowi o sobie i wysłuchiwał jego opowieści. Późnym wieczorem poszedł spać, a z rana pobiegł na dół. Volterin obserwował go z balkonu wspólnie z jakimś mężczyzną. Rubinooki chłopczyk odpalił dysk, który choć niezgrabnie wykonywał wszystkie polecenia.
- Coś z niego będzie – zaśmiał się filetowłosy, a starzec przytaknął. Kai na razie nie traktował beybladingu jak sensu życia. Jego marzeniem było stanie się najlepszym i od kiedy dostał Dranzer'a zaczął w to wierzyć. Nigdy nawet przez myśl mu nie przeszło, że będzie mógł spełnić swoje marzenie, a teraz czuł, że tak będzie. Volterin obserwował go z góry ze swoim pracownikiem. Kai jeszcze nie wiedział, że życie wcale nie jest piękne.
Mijały dni,tygodnie,miesiące,lata, a chłopak rósł i nabierał doświadczenia. Rosła także nienawiść do dziadka i fioletowłosego mężczyzny.

Shigna

Ekstra, bardzo mi się podobało Very Happy

Shayna

Zgadzam sie z Shigna ta rozmowa jest super.
Czekam na ciag dalszy

Plina

No ta rozmowa to mnie po prostu powaliła xD Pozostaje mi tylko czekać na ciąg dalszy

Yasmina

Bardzo ciekawe. Czekamy Smile

Kati

Extra! Szybko pisz naxta ^^

Shayna

no pisz nexta xD

Shigna

Właśnie mao kiedy next? Smile

Kati

Wszyscy się długo dopytujemy
Czy wreszcie nexta zobaczyć możemy? ^^

Yasmina

bardzo niecierpliwie czekamy Smile

Shayna

Naprawde bardzo XD

Shigna

Właśnie, nie bierz ze mnie przykładu (bo jak wiadomo przestałam już pisać ff) i dodaj część, płosze <ładnie prosi> Smile

Shayna

Shigna a tak wlasciwie dlaczego przestalas pisac??

Shigna

Nie miewam już weny, a poza tym jakoś mnie znudziło pisanie o BeyBlade. No i skoro i tak prawie nikt tego nie czyta (patrz mój blog Team Feniks) więc wolę pisać co innego.

Kati

Acha... rozumiem cię... Ja najwięcej weny mam w czasie wolnym (którego nie mam za dużo ;/ )... ~~